فرارو- ساکنان شهر‌های بزرگ همیشه برای رهایی از هوای هوا، روستاهای اطراف را در پیش می‌گیرند تا ساعاتی را از هوای پاک آنجا لذت ببرند، اما می‌گویند این لذتی که ما می‌بردیم چیزی جز همان هوای شهر نبود که برایش کیلومترها راه را می‌توانست. اکنون یک یافته جدید نشان می دهد حتی در مناطق روستایی که هوا تمیزتر به نظر می‌رسد، محققان ذرات ناسالمی را یافته‌اند که در جو شناور هستند. به عبارت دیگر، آن آسمان به ظاهر تمیزی که ما در روستاها می‌بینیم، آنچنان که پیشتر می‌کردیم، سالم نیست.
به گزارش فرارو، دانشمندان می‌گویند ذرات ریز با قطر کمتر از 2.5 میکرومتر (PM2.5) بیشترین آسیب را به انسان وارد می‌کنند، زیرا این آلاینده‌ها به اندازه‌های کوچک هستند که به اعماق ریه‌های ما نفوذ کرده و به سلول‌ها و بافت‌هایی که در آنجا آسیب می‌زنند، هستند. می‌رسانند. سازمان بهداشت نیز یک آستانه جهانی برای سطوح PM2.5 محیطی تعیین کرده است، اما تحقیقات نوظهور نشان می‌دهد که جرم ذرات را می‌توان نسبت به ترکیب شیمیایی آن برای سلامت انسان‌ها بیشتر کرد. به این دلیل که برخی از ذرات سبکتر احتمال می‌دهند برای تولید انواع فعال‌های فعال دارند که می‌توانند سمی بر سلامت انسان داشته باشند.
زمانی که را در ایالات متحده آمریکا در سه منطقه شهری با یک منطقه روستایی در غرب این کشور مقایسه کردند، به سطح مشابهی از پتانسیل پیانسیلاتیو در هر چهار مکان بردند. این موضوع حتی در روستایی که نسبتاً کمتری از PM2.5 داشت، نیز مشاهده شد. این مطالعه نشان می‌داد، تعداد فعالیت‌های کشاورزی تنها ۱۲ درصد از توده PM۲.۵ منطقه روستایی را شکل می‌داد، اما همین میزان از ۶۰ درصد از پتانسیل‌های اکسیداتیو سلولی منطقه را دنبال می‌کرد. جالب اینجاست که پتانسیل اکسیداتیو در اکثر سایتهای شهری کمتر از 54 درصد بوده است.
نویسنده‌ها در مقاله قدیمی می‌نویسند: «به طور کلی، مطالعه ما نشان می‌دهد که منابعی که به طور قابل توجهی در جرم PM2.5 مورد توجه قرار می‌گیرند، لزوماً از نظر سلامتی به یک اندازه مهم مهم است.» در همین راستا، استدلال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های‌های سلامتی ما برای هوا باید بیشتر بر اساس پتانسیل‌های ذرات ریز باشد تا جرم واقعی آنها باشد. این مطالعه بر اساس نمونه‌های هفتگی PM2.5 است که در تابستان و پاییز ۲۰۱۸ و زمستان و بهار ۲۰۱۹ از شیکاگو، ایندیاناپولیس و سنت لوئیس و همچنین یک مکان روستایی در ایلینویز بازیابی شد.
تیم تحقیقاتی با تجزیه و تحلیل ترکیب، جرم و پتانسیل اکسیداتیو این نمونه‌ها، یک همبستگی ضعیف بین جرم و سمیت ذرات ریز پیدا کرد. مواد شیمیایی سبکتر در نواحی روستایی احتمال بیشتری برای افزایش عوارض جانبی ناسالم وجود دارد. به عنوان مثال، آثار شناور آهن و کربن آلی، به شدت با پتانسیل اکسیداتیو سلولی در طول سال مرتبط بود. سایر مواد شیمیایی صنعتی مانند سرب، تجهیزات، مس و منگنز نیز در زمستان و پاییز افزایش می یابد. همچنین فصلی بودن این نتایج نشان می دهد که بسیاری از مواد شیمیایی بالقوه سمی که در روستاهای ایلینویز می توانند به دلیل فعالیت های کشاورزی مانند استفاده از کودها و علف کش ها باشند. به عنوان مثال، کودهای فسفاته‌هایی که روی محصولات اسپری می‌شوند، حاوی آلاینده‌های فلزات سنگین مانند سرب و کروم هستند که می‌توانند به راحتی به هوا و ریه‌های ما نفوذ کنند. قارچ کشهای مس نیز به روش مشابه اسپری می‌شوند.
احتراق زغال سنگ و سوزاندن زیست توده، علیرغم که در ۱۲ کیلومتری (۷ مایلی) یک نیروگاه زغال سنگ دارد، بیش از ۸۰ درصد از جرم PM۲.۵ روستایی ایلینویز را تشکیل می‌دهد. در ابتدا تصور می‌شد که زغال سنگ این میزان خطرات را به دنبال می‌آورد، اما مشخص می‌شود که منابع کشاورزی که از نظر سبکتر هستند، دو برابر سمی‌تر از آنها هستند. نویسندگان نتیجه می‌گیرند: «علیرغم سهم کوچکی از تولید PM2.5، خطرات سلامتی فعالیت‌های کشاورزی را نمی‌توان نادیده گرفت». این ادعا با برخی از یافته‌های دیگر علمی می‌شود. به عنوان مثال، مطالعاتی که در سال 2019 در پکن انجام شد، نشان داد که وسایل نقلیه تنها 10 درصد از PM2.5 منطقه را تولید می کنند.
واضح است روشی که ما با آن هوا را می‌گیریم ناقص می‌کنیم و میزان آسیب‌های کامل آن را نشان نمی‌دهد. با این حال، اندازه‌گیری پتانسیل‌های اکسیداتیو هر یک از مواد شیمیایی بسیار پیچیده‌تر از اندازه‌گیری جرم همه آلاینده‌های محیطی است. نویسندگان مطالعه حاضر امیدوارند روش جدید آنها آزمایش هوای سمی را برای تنظیم‌کننده‌های محیط زیست و سیاست‌گذاران در آینده آسان‌تر کند. این مطالعه در نشریه معتبر مجله مواد خطرناک منتشر شده است.
منبع: sciencealert
ترجمه: مصطفی جرفی فرارو
