زندگی در روستای آلزایمری ها

روزنامه خراسان – فاطمه قاسمی: آلزایمر یک بیماری پیش‌روی زوال حافظه و کارکردهای مهم ذهنی دیگر است که می‌توان از دست دادن مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی، گفتار، داوری و بسیاری از جنبه‌های عملکرد روزانه مغز فکر کرد. گاهی اوقات این بیماری به حدی شدید می‌شود که افراد زندگی را دستخوش تغییرات بزرگی می‌کند، به عنوان مثال ممکن است غذا بخورند یا حتی یک غذای سالم درست کنند، یا ممکن است از مصرف نوشیدنی‌های مصرفی بنوشند و همین امر باعث می‌شود که به مصرف بی‌آب تبدیل شوند. و مشکلاتی در سلامت می‌شوند و …. پزشکی خاص برای این بیماری به طور موقت به بهبود می‌بخشد، اما در صورت دریافت کارایی، حفظ استقلال و سلامت روان بیمار، شاید خیلی بهتر باشد.

در این بین، یکی از حقایق عجیبی است که درباره هلند وجود دارد و بیشتر مردم دنیا از آن بیاطلاع هستند، این است که این کشور یک روستا برای آلزایمرها دارد! در شهر کوچک «ویسپ» در هلند، یک روستای محصور شده است که به آن روستای هوگویک می‌گویند. این روستا برای نگهداری از افراد مسن مبتلا به آلزایمر طراحی و ساخته شده و کسانی هستند که از آلزایمر یا زوال عقل رنج می‌برند، امکان زندگی در آن جا را دارند.

جالب است که طبق آخرین آمار سازمان بهداشت جهانی در سپتامبر ۲۰۱۹، بیش از ۵۰ میلیون نفر در جهان به بیماری آلزایمر مبتلا هستند و هر ساله حدود ۱۰ میلیون مورد جدید تشخیص داده شده و پیش بینی می‌شود این آمار تا سال ۲۰۳۰ به ۸۲ میلیون و تا ۲۰۵۰ به ۱۵۲ میلیون نفر در کشور های کمبردار می رسد. در پرونده زندگی امروز سلام به معرفی سبک زندگی مردم روستای «هوگویک» در هلند می‌پردازیم، روستایی که بارزترین تفاوتش با روستاها و شهر‌های دیگر است که پرستاران و دکترهای زیادی در آن به ۲۴ ساعت کار می‌کنند و حواسشان حتی به نامحسوس هم می‌شود. به افراد سالخورده در این روستا تا مشکلی، سلامتی‌شان را تهدید نکند.

مراحل شکل‌گیری ایده ساخت روستای «هوگویک»

در شهر کوچک «ویسپ» در حومه آمستردام هلند، روستای محصور شده به نام «هوگویک» قرار دارد که رسانه‌ها به آن لقب «روستای آلزایمری‌ها» داده‌اند. این روستا با هدف نگهداری و زندگی افراد مسن و مبتلا به آلزایمر طراحی و ساخته شده است. هوگویک پیش از این در سال ۱۹۹۳ به عنوان بیمارستانی معمولی برای نگهداری از آلزایمرها فعالیت می‌کرد. بنیان گردان و ایده‌پرداز این روستا، «ایوان ون‌آمرونگن» خودش یکی از کارمندان بیمارستان هوگویک بود.

او وقتی از مادرش تماسی مبنی بر سکته درمانی و مرگ پدرش دریافت کرد، تنها فکری کرد که آرامش می‌کرد این بود که پدرش هرگز در خانه سالمندان نبود. از همان زمان تصمیم گرفت که خانه‌های سالمندان را به محلی تبدیل کرد، خوشایندتر، واقعی‌تر، با خدمات مراقبتی انسانی‌تر و به دور از حال و هوای بیمارستانی تبدیل شود. «فرانک ون‌دیلن» و «مایکل بول» که هر دو انگیزه شخصی قوی برای طراحی این مکان، معماری این روستا را پذیرفته است.

فرانک با داشتن فرزندی ناشنوا و مایکل با مادربزرگی آلزایمری، از چالش‌های مراقبتی این افراد کاملاً آگاه بودند. فرانک برای پیاده‌سازی هرچه کیفیت بهتری در این شهر هفته‌ها به عنوان پزشک مقیم در این بیماران زندگی کرد تا با همه مشکلات و امکانات لازم برای زندگی بهتر این افراد آشنا شوند. هوگویک مجهز به بهترین و به‌روزترین امکانات رفاهی و امنیتی برای حفاظت از ساکنانش است. ساختمان‌ها شبیه به هم هستند و در ظاهر مشخص هستند، اما در عوض همه پیش‌بینی‌های لازم برای یک زندگی شاد و عادی در آن بیماران به آلزایمر انجام می‌شود.

فضاهای داخلی، عمومی و شخصی همگی مناسب با نیاز به این طراحی و مسیرها، راه‌های ورودی و خروجی در این روستا در نظر گرفته شده است تا بیماران صدمه یا سردرگمی در پیدا کردن راه‌ها نشوند. این روستا در ابتدا با ۲۳ خانه برای اقامت ۱۵۲ سالمند در حدود ۱۰ زمین فوتبال در سال ۲۰۰۹ ساخته شد و در سال‌های بعد از گسترش فضا به تعداد خانه‌ها و ساکنان آن هم اضافه شد. هزینه ساخت هوگویک ۱۹.۳ میلیون یورو بود که بخش عمده آن توسط دولت هلند و بقیه آن با حمایت مالی سازمان‌های محلی تامین شد.

۷ نوع سبک زندگی به انتخاب ساکنان

در هوگویک هر سالمند بر اساس روش زندگی پیشین و سطح سلامت، در خانه‌های متفاوت همراه با امکانات مختلف زندگی می‌کند. سبک زندگی در این روستا به دسته‌های مختلف تقسیم می‌شود: شهری، لوکس، معمولی، مذهبی، صنعتی، اندونزیایی و فرهنگی. خواسته ها، استانداردها، پیشینه زندگی، علایق بیمار و گفتگو با خانواده بیمار، تعیین کننده نوع سبک زندگی برای هر تازه وارد است.

در مرحله ساکنان خانه، همخانه، مراقبت، خدمات و نوع چیدمان را بر اساس عقاید مشترک خواهند کرد. ساکنان در هر نوع سبک زندگی، همه استقلال شخصی و حریم خصوصی‌شان نامحسوس حفظ خواهد شد. این کنترل به این معنا نیست که آن‌ها در زندگی روزمره و محیط اطرافشان تصمیم‌گیرنده باشد. به عنوان مثال در سبک زندگی صنعتی، ساکنان به حرفه و شغلی هستند که در آن زندگی می کنند و این عشق به موضوع مورد علاقه آن ها برای صحبت با همخانه های شان است. آن‌ها لوله کش، نجار، بنا و … بوده اند و جو خانه این افراد گرم و دنج با چیدمانی سنتی است.

مهم ترین سرگرمی این افراد در خانه پخت و پز غذاهای قدیمی است. همچنین گاهی اوقات از مهارت این افراد برای کارهای ساده در روستا استفاده می شود. هنر، فرهنگ و ادبیات مشترک ساکنان سبک زندگی فرهنگی است. این افراد شیفته کتابخوانی و مطالعه هستند و از تئاتر، فیلم، موزه‌گردی و کنسرت لذت می‌برند. هر روز برای آن‌ها صبحانه سهاوتمندانه‌های سرو و در وعده شام ​​و ناهار جانبی رعایت می‌شود یا در سبک اندونزیایی آن چه مهم است که دور هم غذا بخورد و دو وعده غذای گرم یکی از غذای اندونزیایی و دیگری غذای کلاسیک هلندی باشد.

امکانات جالب روستای آلزایمری ها

در هر خانه شش تا هشت نفر با بیشترین وجه مشترک و یک یا چند کارمند مدیریتی ثابت، بسته به سبک زندگی آن خانه و برای فعالیت های هماهنگی ها ساکن هستند. در همه خانه ها مانند خانه های معمولی امور مانند آشپزی، باغبانی، نظافت، تعمیرات و … وهمچنین خریدهای روزانه از طریق فروشگاه های داخل روستا انجام می شود. این روستا دارای خیابان‌ها، میادین، باغ‌ها و پارک‌هایی است که ساکنان می‌توانند با خیال راحت در آن پرسه بزنند.

درست مانند هر روستای دیگر، هوگویک مجموعه‌ای از امکانات مانند رستوران، سینما، تئاتر، استخر، دوچرخه سواری و … را می‌دهد. این افراد می‌توانند در فضای باز قدم بزنند، به پارک‌ها و باغبان‌ها کمک کنند و حتی تنها با نشستن روی نیمکت در فضای باز روحیه خود را بهبود بخشند. این روستا بر آن چه ساکنانش می‌تواند انجام دهد و نه آن چه نمی‌تواند. آلزایمری‌ها به شدت می‌شوند که از نظر جسمی فعال باشند تا به همان ذهن‌شان هم درگیر شود. افراد خارج از این روستا هم می‌توانند از این امکانات استفاده کنند و به این منبع درآمد دیگران برای مدیریت این روستای تامین شود.

مراقبت نامحسوس کادر پزشکی

۲ پرستار و پزشک در ۲۴ ساعت شبانه‌روز در این روستا ساکن هستند و همه جوره حواس‌شان به افراد سالخورده روستاست. در واقع بهداشت، بیماران ساکن در این روستا را درمان نمی‌کنند، بلکه فقط مراقب آن‌ها هستند، چرا که آن‌ها معتقدند که این بیماران یک انسان هستند که حق زندگی عادی دارند و با این دیدگاه هیچ برنامه‌ای برای تغییر عادت‌های معمول آن‌ها وجود ندارد.

ساکنان در مقایسه با خانه‌های سالمندان سنتی داروی کمتری مصرف می‌کنند، بهتر غذا می‌خورند و با خوشحالی زندگی می‌کنند. مراقبان لباس‌های معمولی معمولی را به جای لباس‌های کاری و روپوش‌های سفید پزشکی می‌پوشانند و در ظاهر با نقشی دیگر به آلزایمری‌ها خدماتی را ارائه می‌دهند که باعث ایجاد نگرانی و ترس در بیماران می‌شوند. مثلاً بعضی از پرستاران در نقش خدماتی، باغبان یا فروشنده به غیرمستقیم مراقب ساکنان روستا هستند.

لطفاً برای خروج پیدا کنید!

تنها یک خارج از خارج شدن ساکنان از دنیای جدیدشان وجود دارد، آن هم دری است که ۲۴ ساعت قفل است و نامحسوس با شدیدترین امنیت امنیتی محافظت می‌شود تا ساکنان روستا دچار سرگردانی نشوند. اگر یکی از ساکنان در خروجی نزدیک باشد، نگهبان خیلی محترمانه می‌گوید که این قفل است و بهتر است دنبال دیگری باشید! اما ساکنان برای گردش در محدوده آزاد هستند، می‌توانند از فروشگاه‌ها بازدید کنند و بخرند، موها و سر و صورتشان را در آرایشگاه‌ها صفا بدهند یا در یکی از ۲۵ باشگاه تفریحی و ورزشی موجود در هوگویک فعالیت‌های فعال باشند.

این باشگاه‌ها علاوه بر مزایای روانشناختی که باعث بهبود سلامت جسمی عمومی آن‌ها هم می‌شوند. دوربین‌هایی در سراسر روستا نصب شده اند و ساکنان را دقیقاً زیر نظر دارند تا مبادا به صدمه بزنند. در نمونه‌ای از روستایی که در کشور فرانسه در حال ساخت است، چندین بار برای انجام کار‌های مختلف و خروج از خانه و حتی رفتن به مناطق سرسبز و جنگلی هستند.

چاپ پول مخصوص روستای اهالی

مدیریت امور مالی و مفاهیم عددی غالباً از مهارت‌های پیچیده برای یکی از بیماران به آلزایمر است تا جایی که ممکن است به ناتوانی در شناخت اعداد و حساب و کتاب تبدیل شود. به همین دلیل هوگویک از پول روتین استفاده نمی‌کند و هیچ آرزوی معتبری در محدوده روستای مبادله نمی‌شود. صرفاً به عنوان عادی‌سازی و شبیه‌سازی به یک زندگی عادی ماهانه مقداری پول اما نه آرزوی واقعی بودن را به ساکنان هر خانه برای خرید ملزومات کوچک مانند خمیردندان، تنقلات و لوازم مصرفی شخصی پرداخت خواهد کرد. ساکنان هر خانه با توجه به سبک زندگی و نیازشان به تصمیم می‌گیرند که این مقدار پول را چگونه بودجه‌بندی کنند.

زندگی غیر رایگان، ولی نسبتا ارزان در این روستا

مراقبت از هر بیمار آلزایمری در این روستا پنج تا شش هزار یورو در ماه است، اما زندگی با حمایت دولت به درآمد و شرایط اقتصادی‌شان، تخفیف و یارانه شامل حال‌شان می‌شود. هزینه بیماران برای اقامت در خانه‌های سالمندان سنتی حدود ۱۰ هزار یورو در ماه است، یعنی اقامت در این روستا محل حتی بسیار ارزان‌تر از ماندن و اقامت در خانه سالمندان معمولی در شهرهاست.

مدیران هم با ارائه گزارش‌های روزانه به خانواده‌ها برای خاطرجمعی آن‌ها تلاش می‌کنند و به آن‌ها می‌توانند مطمئن باشند که ساکنان را به اندازه کافی برای افراد اجتماعی عادی می‌سازند. به این شکل اعضای خانواده بیمار مبتلا به ناراحتی به دلیل ناآگاهی از روند درمان بیمار توسط کادر و نگذاشتن وقت کافی برای مراقبت از آن‌ها متحمل می‌شوند.

پژوهشگران درباره این روستاها چه می‌گویند؟

بیماری آلزایمر در سال‌های اخیر رشد تصاعدی پیدا کرده است و بر اساس پیش‌بینی بررسی‌ها در آینده نه دور از میلیون‌ها نفر در آن می‌شوند. محیط و سبک زندگی این افراد، در سلامت آن‌ها بسیار تعیین‌کننده است. زندگی در یک اجتماع معمولی برای بیماران مبتلا به آلزایمر به علت آسیب مغزی و از کارافتادگی بخش‌های مربوط به تفکر، تفکر و حافظه آسان نیست و این افراد به خوبی با دیگران ارتباط ندارند. با توجه به این افراد با سوانحی، برخی از آنها به اندازه ارتفاع، مصرف دارو، افسردگی، مصرف دارو و سایر عارضه‌های جانبی را فراموش کنید.

به گفته پزشکان یک محیط هدفمند، آرام و با استانداردهای مراقبتی برای این بیماران، آرامش، اعتماد به نفس، استقلال، هویت شخصی، سرزندگی و فعال بودن به همراه دارد و این همان تفاوت بارز روستای هوگویک با سایر آسایشگاه های مخصوص نگهداری از افراد است. است.

خانه‌های سالمندان با ظاهری بیمارستان‌های سنتی، نوع بیماری به بیمار منتقل می‌شوند و مدام به آن‌ها می‌رسد که شما بیمار هستید، نمی‌توانید از خود مراقبت کنید همه چیز را فراموش کنید و… مانند افراد سالم زندگی و با دیگران مراوده می‌کنند. عملکرد موفق هوگویک در طول این سال‌ها کشورهای دیگر مانند ایالات متحده آمریکا، فرانسه، انگلستان، ایرلند، آلمان، ژاپن، نورژ، سوئیس و استرالیا را هم برای به کارگیری ایده بی‌نظیر کشور هلند در مقابله با این مشکل جهانی ترغیب کرده است.