[ad_1]
استفانی گلینسکی، عکاس خبری گاردین از کشوری آسیب دیده و خسته، با آینده‌ای مبهم با گسترش بیکاری و فقر و محو شدن آزادی‌ها گزارش می‌دهد.
به گزارش فرارو، آدرنالین ماه آگوست ممکن است از بین رفته باشد، اما خاطرات دلخراش محو نشده اند. شش ماه از زمان تصرف کابل توسط طالبان می‌گذرد، اشرف غنی رئیس جمهور وقت این کشور و کابینه‌اش فرار کردند و هزاران نفر وحشت‌زده به فرودگاه هجوم آوردند.
تغییر سریع حکومت افغانستان که پیش از این تحت تأثیر چهار دهه جنگ قرار گرفته است، اثری از خود بر جای گذاشته شده است که آن زمان زیادی طول خواهد کشید. از آنجایی که طالبان به آرامی دولت خود را روی کار می‌آورند، بسیاری از افغان‌ها احساس گمراهی و سردرگمی می‌کنند. با وجود نامشخص آینده، برخی از آنها کمی جز جست‌وجوی زندگی جدید در خارج از کشور می‌بینند که بیش از ۵ میلیون نفر در سراسر جهان جمعیت می‌شوند.
برخی از کسانی که تصمیم به ماندن دارند، یا گزینه‌هایی برای خروج نمی‌شوند، می‌گویند که باید به فرصت گروه بدهند، حتی اگر این در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته نشود. به هر حال مخالفت به اندازه کافی وجود ندارد و جنگجویان طالبان حتی در دورافتاده‌ترین دره‌های پنجشیر، جایی که نبردهای مقاومت در آخرین جریان آن وجود دارد، مستقر شده‌اند.
ضیاءالرحمن، یک طالب ۲۱ ساله مستقر در ولایت لوگر افغانستان گفت: «اگر باید به جنگ ادامه می‌دهیم، خسته نیستیم». مبارزان مقاومت، چه در پنجشیر و چه در ولایت جوزجان که تحت تسلط ازبکستان است، همین را می‌گویند.
استفانی گلینسکی می‌گوید: در سه سال و نیم گذشته که در اینجا به عنوان خبرنگار زندگی و کار کرده ام، از اکثر استان‌های افغانستان دیده ام. از زمان تسلط طالبان، من موفق شدم دوباره به بسیاری از آنها برگردم تا در مورد مردم در سراسر کشور تقریباً 40 میلیونی چگونه حاکمان جدید خود را درک کنند، بیشتر بدانند.
طالبان با خبرنگاران خارجی در کنار می‌آیند، امتیازی که به همه خبرنگاران افغان داده نشده است. ضرب و شتم، ضرب و شتم، و ارعاب قرار گرفته اند و از آن زمان یا کشور را ترک کرده اند و یا سعی در خروج از آن دارند.
داده‌ها تیره و تار هستند: هفته گذشته ۳.۵ میلیارد دلار از بودجه مسدود شده است. باشد.
سازمان ملل می‌گوید که از زمان تسلط طالبان، نیم میلیون شغل افغانی خود را از دست داده‌اند و تخمین می‌زند که تا اواسط سال، ۹۷درصد مردم زیر خط فقر می‌کنند. اکثر کمک‌های توسعه‌ای – که تقریباً ۸۰ درصد از هزینه‌های دولت قبلی را می‌توان انجام داد – تعیین می‌شود و کشوری که دچار بحران شده است.
دیده بان حقوق بشر اعدام و ناپدید شدن اجباری مقامات دولتی سابق را گزارش کرده است و تا امروز از مردم در ترس زندگی می‌کنند و یا مخفی مانده اند. با کابینه تازه تعیین شده کاملاً مردانه و اختلافات در درون طالبان، آینده افغانستان نامشخص است.
پاتریشیا گوسمن، معاون آسیایی دیده حقوق بشر، گفت: دلیلی که می‌ترسیدیم، وضعیتی که در حال حاضر بدتر می‌شود، بازتابی از عزم طالبان برای سرکوب مخالفان و انتقادات است. قتل انتقام جویانه، سرکوب حقوق زنان، خفه کردن رسانه ها، به نظر می‌رسد که طالبان مصمم تا کنترل خود را بر جامعه مستحکم کنند، حتی با این وضعیت در ماه‌های آینده به طور فزاینده‌ای بی ثبات می‌شوند.
در نگاه اول، تغییرات در خیابان‌های کابل خیلی قابل مشاهده نیست. بخش‌هایی از شهر که توسط قله‌های کوهستانی با شکوه احاطه شده اند، هنوز شلوغ هستند. کباب‌های پیچیده شده در نان گرم تازه در کنار جاده فروخته می‌شوند و پسرانی که بادکنک می‌فروشند در ترافیک شلوغ حرکت می‌کنند. شور و نشاط طالبان پس از پیروزی کاهش یافته است و در حالی که شهر در تابستان مملو از شورشیان بود، به نظر می‌رسد که اکثر آنها آنجا را ترک کرده اند. آن دسته از جنگجویان باقی مانده در ایست بازرسی هستند یا در دولت تازه تاسیس کار می‌کنند.
با این حال، با نگاهی دقیق تر، شهر خالی‌تر است، با توجه به تعداد گدایان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. کافی شاپ‌های شلوغ خالی شده و رستورانی برای همیشه تعطیل شده اند. بیرون از سفارت ایران، صف‌های طولانی از مردم منتظر تعیین وقت ویزا هستند. می‌گویند ناامید هستند. در یک زایشگاه در کابل، یک پسر تازه متولد شده رها شده است. لطیفه وردک، یکی از پزشکان گفت: خانواده او پولی برای مراقبت از یک کودک دیگر ندارند.
ترومای ماه‌های گذشته را آزار می‌دهد، و افراد افغان‌ها را پنهان می‌کنند، اما به وضوح درد خود را تحمل می‌کنند. من هنگام مصاحبه با مردم متوجه شده ام. مکالمات بیشتر طول می کشد، زیرا نیاز به صحبت و درک وجود دارد. با مصرف بیشمار فنجان چای سبز، احساس تنهایی پس از فرار خانواده‌شان از کشور را توصیف می‌کنند. خاطرات رژیم غذایی یادآوری می‌شود که گذشته با آن مرتبط است.
لحظه خوبی هم هست در یک صبح برفی، نعیم نعیمی، ۶۳ ساله، از ولایت قندهار، گفت که شش ساعت سفر کرده است تا کابل سفید را ببیند. او در میان درختان یک پارکه بود و گفت: من عاشق برف هستم.
سازمان بین‌المللی روانشناسی مستقر در کابل (IPSO) است که یک دولت آسیب دیده است و تخمین می‌زند که ۷۰ درصد افغان‌ها به حمایت روانی نیاز دارند.
[ad_2]
