[ad_1]
بعدازظهر شنبه، ساعاتی پس از طوفان، محله‌ها در سراسر شهر نیویورک تا حد زیادی آرام بودند، زیرا بسیاری از ساکنان همچنان از داخل خانه به پشت بام‌های پوشیده از برف خیره می‌شدند، حتی زمانی که برخی برای کار یا تفریح به هوای بادی سفر کردند.
در قسمتی از منهتن پایین، چهره‌هایی که بعد از ظهر در پیاده‌روها رد می‌شدند پراکنده بودند: مردی که یک داک‌شوند حمل می‌کرد، زنی که تلاش می‌کرد کالسکه را هل دهد، شخصی که در برف می‌چرخد در حالی که در یک پتوی پشمی آبی و قرمز پوشیده شده بود.
در طرف دیگر شهر، در محله جکسون هایتس در کوئینز، بسیاری از کارگران در خیابان‌ها کار خود را انجام می‌دادند.
در اوایل روز، برخی از نیویورکی‌ها یک احساس مشترک داشتند: ما انتظار داشتیم این وضعیت بدتر باشد. اما برای کسانی که بیرون از آب و هوا در حوالی ظهر بودند – از آنجایی که دمای هوا زیر صفر بود، وزش باد به چهره‌ها می‌خورد و انبوه‌ها بزرگ‌تر می‌شدند – این احساس وجود داشت که برای مختل کردن روز کافی است.
مارگاریتا کاویدس، 50 ساله، که به مطب دکترش در محله Forest Hills در کوئینز رفته بود، گفت: “من سردم است.” «دست هایم سرد است، پاهایم سرد است. این وحشتناک است.”
آب و هوا همچنین برای کارگرانی که نیاز داشتند بیشتر روز خود را در فضای باز بگذرانند دلهره آور بود. ری کارواخال، یک راننده ون تحویل‌دهنده که در حال آوردن گلوله‌های یخ به نانوایی در جکسون هایتس بود، گفت: «خیلی، بسیار دشوار است. “برف خیلی زیاد است.”
به گفته مقامات محلی و ایالتی، انتظار می‌رود کل بارش برف در شهر نیویورک تا پایان طوفان به حدود 8 تا 12 اینچ برسد که انتظار می‌رود تا حدود ساعت 3 بعد از ظهر در شهر کاهش یابد.
از بین کسانی که در مترو سفر می کردند، به نظر می رسید بسیاری از آنها تعهدات قبلی داشتند که نمی توانستند آنها را از دست بدهند – یا قصد داشتند به زودی به سمت گرما عقب نشینی کنند.
تیم ویلیامز که روز جمعه در خانه یکی از دوستانش اقامت داشت و در ایستگاه خیابان 18 در خط شماره 1 بود و در حال بازگشت به خانه خود در شهر جرسی سیتی بود، گفت: “به نظر نمی رسد آنقدرها هم بد باشد.” “من از ایالت نیویورک هستم، بنابراین این کاملا طبیعی است.”
با این حال، در اوایل روز شنبه، در دهکده غربی، جمعیت کوچکی از حدود 20 نفر خانه‌های خود را ترک کرده بودند تا در یک خانه پنکیک جدید برانچ بخورند. کارکنان رستوران Breakfast by Salt’s Cure می‌گویند که سعی می‌کردند درهای خود را حتی در هوای بد باز نگه دارند.
تریستان هرینگتون، 38 ساله، آشپز مغازه گفت: “ما سعی می کنیم همیشه باز بمانیم.” “هرچقدر که رسیدن به سر کار در چنین روزی برای ما سخت باشد، افرادی که وارد می شوند معمولاً بسیار قدردان هستند.”
هنگامی که تعداد بیشتری از افراد ناهارخوری شروع به حضور کردند، چکمه‌هایشان پوشیده از لجن مرطوب و ژاکت‌های پر از تکه‌های سفید بود، او اضافه کرد: «اینجا واقعاً داره تکون می‌خورد.»
[ad_2]
